Gece vardiyasına çıkmış anti kahraman edasıyla
yürüyorsun. Kahramanın süper yalnızlığıyla. Kostümün aynı: siyah, kaşmir palto.
Başın açık. Kafana göre uydurduğun görevlerden bu gece için seçtiğin:
kaldırımlar. Gündüz çiğnenen kaldırımları ihya etmek üzere adımlarına yön
veriyorsun. Her bir kaldırım taşını söküp altına bakman gerek. Unutmaman
gereken bir şey: karıncalar. Şöyle bi’ güzel
silkelemelisin taşı. Neyse asıl mesele taş değil. Kızıl bir zarf bulacaksın her
birinin altında. Ya da mor veya yeşil yahut beyaz... İçinde kara kâğıda gümüşle
yazılı bir şarkı ismi bulacaksın. Niye şarkı diye soracaksın şimdi...
Çünkü her şarkı bir kaldırım taşının altına, her
anı da bir şarkıya gömülmüştür.
Bunu sen demiştin bu sabah ayazda. Hatırla.
Her neyse, asıl görevin bu asil kahramanlıkta, her
bir kaldırım taşını gömülü anılardan azad etmek. Çok da zor değil işin, zarftan
çıkan şarkıyı yanındaki portatif müzik kutusundan bulup dinliyorsun. Anıyı
çözmeye çalışıyorsun; gözlerini kapatıp dinleyerek, sadece dinleyerek. Ve daha neşeli bir şarkıyı ak kâğıda kara
mürekkeple döküyorsun. Sonra hiç ellenmemiş gibi kapatıyorsun zarfın üstüne taşı.
Kulağında şarkı devam ederken taşın üstünden defalarca geçerek sağlamasını
yapıyorsun. Yüzün gülüyorsa –ki mutlu etmişsin demektir o kaldırım taşını-
diğer taşa geçiyorsun.
[filikaların da ismi olur,
bunun adı umut.]
Bazen zorluklarla karşılaşacaksın. Şöyle ki, kimi
kendini bilmezler sözsüz müzik gömüyor kaldırım taşlarına. Acelen varken
dolmuşun ağır ağır gitmesi kadar gıcık bir şey değil tabii ki bu. Ama gel de
çöz şimdi anıyı! Klasik müziği çözmek kolay da Hindistan’dan gelme bir zarf
içindeki etnik Tabla müziğini parçalarken iyice odaklanmalısın. Tabii her
şarkının yerine öyle bir ezgi koymalısın ki ertesi gün, ritüeli gereği o taşı
ezen kişi, ilk başta kesin bir değişiklik hissetmemeli ama yüzü gülmeli.
Bazen sınırı aşmak isteyeceksin. Bunun için
sınırın diğer tarafını da bilmen gerekiyormuş, öyle demiştin Wittgenstein’dan
başını kaldırdığın sırada, o kahvaltıda. Hatırla.
Mesela biri Gencebay’dan bir şarkı seçmiş iki
dudağı arasına: “Hatasız Kul Olmaz”. Şimdi önünde iki seçenek var. Bol ıslıklı,
tokat gibi fıştıklayıcı, sözsüz bir şarkı koyabilirsin. Yahut yine Gencebay’dan
daha teselli edici bir şarkı seçebilirsin; “Seveceksin” gibi. Ama sen ne yapacaksın
biliyor musun? Beyaz bir kâğıda kıpkırmızı bir mürekkeple Gencebay’dan “Sen de
Bizdensin”i fısıldayacak, zarfın içine bir de filtresi koparılmış sigara
bırakacaksın, tek dal. Çivi çiviyi söker hesabı.
Zarfı kapatıp bir öpücükle koyacaksın taşı yerine.
Soracaksın kendine; bu yaptığım, görevi kötüye kullanmak mı? Bilmeyeceksin.
Hiçbir zaman bilemezsin. Bu işin etiği tartışılır nihayetinde.
Bir gece yine iş üstündeyken uçta kalmış taşlardan
birini kaldıracaksın. Saman zarf... Garibine gidecek. Zarfın ağzını heyecanla
açmayacaksın, yırtacaksın! Ve evet, bu o diyeceksin. Ona ait kaldırım taşı.
Nerden mi anlayacaksın? Söylemedim mi; gözlerini kapatıp iyice dokun, nazikçe
okşa o nazenin kâğıdı. Ve sıra bakışlarda. Sanırım önce tek gözünü açıp ürkekçe
bakacaksın hangi şarkının adı var diye. Ama bu da ne? Diğer gözünü de açacaksın
birden. Şimdi ikisi de tamamen açık, emin olmak isteyeceksin. Papirüse saçılmış
bir şiir selâm edecek gözlerine:
Gece,
Açtığında bize aynasını
İki kanat alırlar raftan,
İlikleyiverir terzi edasıyla
Gece.
Bulutları büzebilir benim ellerim
Taze toprak değil
Sütlü çikolata kokar
Benden akan yağmurların ardı...
Derken birkaç dakika önce
Şimdi tek mırıldandığın;
“Gidersen götürürsün...”
Kâğıdı hemen katlayıp zarfa koyacaksın. Tahmin
ettiğim üzere kalbin güm güm... Yanakların al al... Titreyen ellerini iki yana
salıp biraz soluklanacaksın, biliyorum.
[Umutların da ismi olur,
bunun adı rüzgâr.]
Ufak bir hatırlatma:
Herkes kaldırımdan yürür. Sen patikadan toprak
kaldıra kaldıra seğirtmelisin. Kimseler bulmasın diye toprağa gömmelisin
şarkılarını. Anlaştık mı?
[rüzgârların da ismi olur,
bunun adı şiir.]
Nerde kalmıştık? Söktüğün taşın doğurduğu boşluk
kaldırımda ve midende hissediliyor şimdi. Midenin hemen üstünde kalbin var,
yani öyle umacaksın. Kaldırımdaki boşluğun hemen yanında da çimlerden örülü
patika duracak, bu konuda şüphen olmayacak. Çıplak ellerinle hemen kazmaya
başlamalısın toprağı. Üzerinde çim bitse de dün gibi aklında olmalı buraya
gömdüklerin. Kendi zarfını gördüğün an tanıyacaksın. Derhal açacaksın? Hayır.
Hayır, hayır; önce ufak bir tereddüt olmalı... İki
zerre düşecek zarfın içine: Yanağından kayarken olgunlaşan bir damla gözyaşı ve
süzüle süzüle inen bir kül parçası.
[şiirlerin de ismi olur,
bunun adı gece.]
*: The Babu Chandidasa tarafından yeniden
yorumlanmış bir Cheb i Sabbah şarkısı.
Not: Bu yazı iskele kültür & edebiyat dergisi'nin 2. sayısı'nda yayımlanmıştır.
